یکی از رسوم سالانه و قدیمی مردم ایران، جشن سوری یا چهارشنبه سوری در ایران است. در این جشن، که قبل از نوروز برگزار میشود، مردم با برافروختن آتش و پریدن از روی آن، آخرین سهشنبه سال خورشیدی را جشن میگیرند و به استقبال نوروز میروند.
با تحقیق درباره چهارشنبه سوری در میابیم که در این روز، مردم با برگزاری مراسمی به منظور دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوها، از قدیمالایام تاکنون، آیینهای خاصی را انجام میدهند. برای مثال، در شب چهارشنبه، برخی در گوشهها و کنارههای کویها و برزنها آتشهای بزرگ میافروزند و از روی آنها میپرند و ترانههایی مانند “سرخی تو از من، زردی من از تو” میخوانند.
جشن سور، به عنوان یک جشن بهاری، ریشه در آیینهای کهن ایرانی دارد که هنوز هم در میان مردم و با اشکال مختلف در برخی از اقوام آریایی رواج دارد. واژه “سور” در زبان و ادبیات فارسی و برخی از گویشهای ایرانی به معنای “جشن”، “مهمانی” و “سرخ” آمده است.
این جشن از زمانهای بسیار دور در ایران مرسوم بوده است و مبدا چهارشنبه سوری کشور ایران است. قبل از ورود اسلام به ایران، سال ایرانی شامل ۱۲ ماه با ۳۰ روز بود و هر ماه اسم مشخصی داشت. اما پس از ورود اسلام، تقسیمات هفتگی نیز به تقویم اضافه شد. در ایران باستان، در پایان هر ماه، جشن و پایکوبی با نام “سور” مرسوم بوده است